* * *
w każdym razie
nie tracę czasu na bzdury
wolę się nudzić
* * *
kim jest ten w lustrze
na próżno szukam odpowiedzi
co już mnie mierzi
* * *
w jednej chwili
mija sto lat
wcale się dłuży
* * *
ja... ja... ja...
i ty...
i... jaka to różnica?
* * *
na zawołanie
et cetera
śmierć i pożoga
* * *
tak(o)rzekam
ile wcześniej śmiechu
tyle później płaczu
* * *
jak cię mogę
a i tak
źle z oczu patrzy
* * *
"ja-ktoś"
i granicą do przekroczenia
i przekroczeniem granicy
* * *
co parę chwil
co parę zdań
że co?
* * *
nawet ślepiec dostrzega
że wokół buta
że wzmaga się bezhołowie
* * *
nie wiem
nie muszę rozumieć
co mam na myśli
* * *
S.tękanie
O.bywatelu
S.ię jęci
* * *
coś na żarty
ktoś na serio
już tylko cieniem
* * *
niejako
zewsząd
jakaś masakra
* * *
czytaj mnie
między wersami
to mowa niezawiści
* * *
ad hoc
atoli
proszę ja was
* * *
w ogóle
na ogół
w okólnikach
* * *
dlaczego by nie
tak
na pohybel
* * *
przeciwko mnie
w mowie przemyślenie
w myślach przemówienie
* * *
snuję opowieść
czymże to zło
niech każdy patrzy
* * *
najpierw powoli
później coraz szybciej
na końcu poza skalą
* * *
bez końca snu
bez początku jawy
w niedoczasie
* * *
bo myśli zbyt dużo
bo mówi zbyt mało
bo skrzypi podłoga
* * *
fora ze dwora
na olaboga
w pizdu
* * *
w ułamku sekundy
w mgnieniu oka
jestem nie do wypowiedzenia
* * *
przychodzę znikąd
idę donikąd
jestem poniekąd
* * *
tu gdzie wczoraj
tam gdzie jutro
nie ma końca
* * *
każdy coś bredzi
trzy po trzy
w wyniku pomieszania pojęć
* * *
siła w duchu
moc w sercu
słabość w umyśle
* * *
to w czasie
to w niedoczasie
różnie z to bywa
* * *
zaczynam powtarzać
się... się... się...
się... się... się...
* * *
wychodzę naprzeciw
ni stąd
ni zowąd
* * *
w przepaść nieba
w jeszcze koniec
w dalej ty i ja
* * *
celuję słowem
trafiam w ciebie
tak mówię do ciebie
* * *
w wierszu
wzywa mnie koniec
szukaj mnie nigdzie
* * *
brud na twarzy
brud pod skórą
w bród od Boga
* * *
a w życiu
co znaczy ”nigdy”
ktoś goni coś krzykiem
* * *
a kto to a co to
czy to głupiec
ten człowiek
* * *
od punktu A
do punktu B
wychodzę ze skóry
* * *
widzi mi się
jak zwykle
nic na poważnie
* * *
że mówię
sztuki w tym nie ma
idei nie dostrzegam
* * *
reasumując:
filozofia nie daje odpowiedzi
filozofia pomnaża pytania
— EPOTYK —
tekst teoretyczny
Epotyk to miniatura poetycka zainspirowana sztuką pisania haiku i podobnie jak w haiku: ma budowę trzywersową, jest pozbawiona przymiotników, a treść przesłania (forma czasownikowa) wyrażona jest w czasie teraźniejszym. Epotyk w odróżnieniu od haiku czy mitury nie jest obwarowany liczeniem sylab bądź samogłosek. Utwory pisane są w duchu dekadenckim. Wyróżnia je bunt przeciwko fałszowi i udawanej grze uczuć i myśli. Celem eksperymentu jest pokazanie ówczesnym tworzącym w kulturze Zachodu, iż utwór wierszowy może przyjąć formę bez upiększeń i ozdobników jakimi są przymiotniki.
Autor: robert urbaniak
Lubin, 08.03.2018
Powyższe epotyki są autorstwa roberta urbaniaka i stanowią jego własność intelektualną, w związku z powyższym podlegają ustawie o prawch autorskich i prawach pokrewnych, dlatego zabrania się kopiowania i rozpowrzechniania ich treści bez zgody autora. Więcej o prawach autorskich w copyright.
