haruje śmierć
czy-ja to rzeczywistość?
od zmierzchu do świtu

na pozór słowa
lecz krwawi wiersz
w zarozumiałych ustach

jako że ludzkość
głowa i myśli
pomiędzy cierniami

przywdziewa maski
przeto realizm
od płodu do piasku

dalekie niebo
tak bardzo bliskie
agonii myśli

w słowa wtrącone
wszystkie próby
mordowania rzeczywistości

wszystko co we mnie
nowe i niebanalne
jak blizny krajów

bo wszędzie
tak głucho i ciemno
że aż dusza pęka

rodzi się wieczność
jedyne wyobrażenie
bez strachu

jedna z tych dróg
już nie zabija
że wieczność bezpowrotna

jak co dzień
narodziny i śmierć
okolicznościowo

wzbudzam niepokój
i gardzę prawdą
że boga nie ma

mistyfikacja
nieufny pocałunek
w okrążaniu warg

niewidzialny
jak orbita aury
w zezłomowanym sercu

w milczeniu mnie
kolor wypalonej czerni
dzierżę złą myśl

w sercu półcień
słowem wplotły w pustkę
gaśnie światło duszy

jedną łzą zatrzymany
zapomnianych bezczas
ciemiężę głusz

w zdręczoną noc
niebo złośliwie obce
opływam krwią

na kartach pamięci
płoną słowa
z czasem nieprawdą

wyrosłe niebo
kominami Dachau
lecą boże iskry

w zamilkłe
czy z pragnienia żądz
uskrzydlam się śmiercią

nie ja to
czy przeto niczyj
uśmiercam się miłością

bezdech nieba
zatrzymuję tę noc
zbyt późno na konsternację

z wszechmiar ja
czy też z wątpliwości
idę po linii śmierci

świt ucieczkami nieprzebyty
burzę tę noc
po nocy świat

wieczność to
czy bezteraźniejszość
wyglądam zza pustki

umilkłe
w korytarzu bez drzwi
umieram samotnie

ucicham
w ostatnim tchnieniu
złudzenie po życiu

widzenie
po nocach rozcinam
horyzonty nemezis

za furtką czasu
stłuczone wpatrzenie
wysprzedaję słowa